ŚMIECIOWE DYLEMATY

Miła uliczka. Śliczne domki. Naprawdę ładnie. I oto pojawiły się na chodniku, na tej ślicznej uliczce, przed tymi domkami, dwie duże puszki. Metalowe. Chyba po farbie? Albo i nie. A może z farbą? Albo i nie. Długo już tak stoją. Amatorów na ich przygarniecie jakoś nie widać. Kto je wystawił? Nie wiadomo. Można próbować odgadnąć. Można i o śledztwo w tej sprawie się pokusić. Ale czy to wypada?

Być może wystawione zostały w dobrej wierze. Ktoś myślał, że się komuś innemu przydadzą. Tyle, że się nie przydały. Ktoś myślał, że stosowne służby je uprzątną. Ale nie uprzątnęły.

Nowe obowiązujące od 1 stycznia zasady mówią, że do pojemników przeznaczonych na segregację odpadów komunalnych NIE WOLNO WRZUCAĆ całej masy rzeczy, w tym puszek i pojemników po farbach. Słaba nadzieja, że pracownicy MPO się zlitują, a tym bardziej, że się złamią i zabiorą te dwie „niczyje” puszki z tej ślicznej uliczki.  

Drogi Wystawiaczu/Wystawiaczko puszek! Może pora się poddać i zawieźć je do Punktu Selektywnego Zbierania Odpadów Komunalnych (tzw. PSZOK-u). Nasz znajduje się na ulicy Płytowej. Pod jedynką.  

No to, że same się do  PSZOK-u odwiozą nie ma co liczyć. Już bardziej na altruizm ze strony sąsiadów. Choć też nie za bardzo.  

P.S.

METAL – najszybciej rozkładają się metalowe puszki po jedzeniu – 10 lat, jednak już aluminiowa puszka po napoju to nawet 200 lat, ponieważ metal ten jest mniej odporny na korozję. Ponoć, tak przynajmniej wyczytałam, aby rdza zaatakowała stal pokrytą warstwą cyny i farby, przynajmniej dwa razy musi się trafić deszczowe lato.