W hołdzie Wujkowi Googlowi

Będzie o przeszłości. Dręczyło mnie pytanie: jak nazywały się systemy ratalne w czasach PRL-u? Systemy, dzięki którym moi rodzice kupili co najmniej jedno wymarzone dobro w latach 60-tych, tylko nie wiem które:  telewizor albo pralkę Franię. A może jedno i drugie?

Kombinacji skrótów przerobiłam multum i nic. Małżonek kombinował trafniej i zasugerował, że to chyba były OSR. Tylko co ten skrót miałby znaczyć? Nie radziliśmy sobie z literą „O”. No bo reszta była łatwa: „sprzedaż ratalna”, „sprzedaży ratalnej”. Tylko to „O”. Poza tym jakoś mi ten skrót nie pasował.  Nie brzmiał właściwie.

No i jak zwykle niezawodny Wujek Google problem rozwiązał: nie OSR tylko ORS, czyli Obsługa Ratalnej Sprzedaży. Proste, jak drut.

Poszperałam jeszcze co nieco i dowiedziałam się kilku ciekawostek, którymi zaraz się podzielę. W takim 1967 r. ORS pożyczyło ponad 7,2 mld zł,  z czego aż 2,5 mld na zakup radioodbiorników i telewizorów. Tych ostatnich było  w tym czasie w Polsce ponoć 2 miliony.  Za mało było lodówek. W 1965 r. Polska pod tym względem osiągnęła 50% poziomu Czechosłowacji, i tylko 15% poziomu RFN. Z pralkami też było nie najlepiej. W dodatku ceny były za wysokie. Za to była nadzieja, że w 1970 r. popyt na pralki zostanie zaspokojony. Nadzieja zawsze jest optymistyczna.