Instrukcja w miarę prosta. Mam się powstrzymać od gadania w trakcie jedzenia, a potrawy zaczną inaczej smakować, poczuję nowe zapachy, usłyszę nowe dźwięki. Świat pokaże nowe, jak rozumiem niezwykłe, oblicze. Świat jedzenia, oczywiście.
Postanowiłam od razu przystąpić do dzieła.
Niedzielny obiad. Rosołek z makaronem. Kawałek mięsa z rosołu z
kartofelkami i surówką. Klasyka. Na tyle nieinteresująca, że syn po
sprawdzeniu, co jest dzisiaj na obiad, stwierdził, że nie jest głodny i zje
ewentualnie coś później. Jako uznająca prawo innych do wolności osobistej, nie kwestionowałam
jego decyzji. Pozostało mi ćwiczyć w towarzystwie małżonka. Niewtajemniczonego
zresztą w moje neurobikowe poczynania, jako że z góry uznałam, że je wyśmieje i
wszystko zepsuje.
Siedliśmy za stołem. Rosół w talerzach. Łyżki w
dłoniach. I nic. To znaczy – ja nic nie mówię. On, mimo że nie wtajemniczony,
też nic. W normalnych warunkach pewnie bym zaproponowała „Daj głos”, ale teraz
poprawiam kondycję mózgu i milczę. Rosół jak rosół, za to siorbanie, moje
osobiste, jakieś głośniejsze. Mąż nie siorbie, ale za to wzdycha, co strasznie
mnie wkurza. Dwie – trzy łyżki rosołu i westchnienie, znowu trochę rosołu i
znowu westchnienie. Zapytać, co mu tak ciężko, nie mogę, bo przecież
ćwiczę milczenie, ale szlag mnie pomału trafia.
Drugie danie nałożone.
- Wypijesz herbatę? – pytanie Męża przerywa
ciszę, która brzęczy w uszach. Mam wrażenie, że tylko w moich, ale w każdym
razie brzęczy.
-Jak możesz, to zrób – odpowiadam niebacznie i
nie wiem, czy ta moje odzywka już zniszczyła sens ćwiczenia, czy jeszcze nie.
Wczuwam się w smak potrawy. Kartofelki całkiem,
całkiem. Może przydałoby się trochę więcej masełka. Mięsko trochę bez smaku,
ale czego wymagać od wygotowanej sztuki. Surówka sama pychota. Czy to już te
nowe doznania? Czy mój mózg młodnieje?
Widelec trochę stuka, w drzwi balkonowe zaczyna
drapać kot sąsiadów. A mnie zaczyna ogarniać furia i za chwilę wybuchnę,
wrzasnę, przełamię tę ciszę, bo widzę to coraz wyraźniej, a właściwie słyszę,
że on, mój Mąż, w ogóle nie zauważył, że się do niego nie odzywam.
*Tytuł zapożyczyłam od
Kochanowskiego: „Milczycie w obiad, mój panie Konracie; Czy
tylko na chleb gębę swą chowacie?”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz